Forums  ›  Gezellig Kletsen.com  ›  Hobbies
 

Mijn gedichten

Advertise here!!

Citeren10.05.20150 likes

Liedesspel

1.
Haar hongerige ogen
stalen zijn blik
hij wist niet meer waar kijken.

2.
Haar handen voerden de zijne
naar haar bonzend hart
het gonsde door zijn vingertoppen

3.
Haar lippen prevelden
zoetstoute woorden
hij wilde ze proeven

4.
Haar haren zwiepten
speels langs zijn neus
hij kende zichzelf niet meer.

Original DichteresMetHoop
Citeren10.05.20150 likes

Lena (1)

1.
Dinsdagochtend, weer zo’n dag. Lena zucht diep. Weer zinloos sollicitaties opsturen, weer rekeningen betalen en ontdekken dat je net wel of net niet rond komt, weer die eenzaamheid. Ze slentert naar de keuken, maakt een pot koffie en zet de computer aan. Ze opent haar mailbox en kreunt bij elke afwijzingsmail. Op gesprek komen mag zelfs niet, waarschijnlijk heeft ze niet genoeg ervaring en dat ze geen rijbewijs heeft zal ook niet veel helpen. En dat terwijl de staat maar niet begrijpt hoe het toch komt dat zij, als jonge vrouw, geen job vindt. Een beetje hulp zou al veel zijn. Ze zit ondertussen op het punt dat het haar niets kan schelen hoe een gesprek voor een job is gegaan en al zeker niet hoe ze dat gesprek doet. Ze kent de basisvragen en weet ook wat er op te antwoorden, maar de rest boeit haar niet meer, een nee krijgt ze toch. Ze is wat brutaler geworden op sollicitatiegesprekken, hopelijk werkt dat. Het schijnt dat je brutaal moet zijn om een job te vangen en eigenlijk zit dat niet in haar natuur, maar na een tijdje word je wanhopig.
Ze heeft geen zin om buiten te komen vandaag. Ze mag zich dan nog zo eenzaam voelen alleen in haar appartement, tussen al die mensen neemt dat gevoel enkel toe. Ze besluit haar dag te vullen met nog een paar nutteloze mails te sturen en naar een paar interessante series te kijken. Escapisme noemt men zoiets. Ze kan een toevlucht vinden in die series en ook als ze haar vele boeken leest verlost ze zich een paar momenten van haar stille leven. Wat zou het toch tof zijn zelf ook schrijver te zijn, en dan misschien wel een klassieker te worden. Nu ja, de meeste artiesten krijgen pas een klassieker- of cultstatus als ze dood zijn, en dat ziet ze toch nog niet zitten. Ze wil immers nog een goed leven kunnen opbouwen: reizen, een gezin stichten en bovenal gelukkig oud worden met haar vriend. Kon ze de tijd maar een paar jaar verder draaien. Zou ze dan eindelijk een job op maat gevonden hebben, zou ze dan eindelijk aan kinderen kunnen beginnen en zou ze dan eindelijk genoeg geld hebben om een keertje naar Londen of Parijs te gaan? Soms is ze jaloers als mensen vertellen over hun reizen, dat ze naar Barcelona zijn geweest en de Sagrada Familia hebben gezien, of naar Parijs en een foto hebben met Mickey Mouse aan hun zijde. Voor hen is het vrij vanzelfsprekend. Ze zullen misschien wel wat moeten sparen, maar achteraf zitten ze toch mooi in een ander, interessanter land. Zij is nog nooit echt op vakantie geweest, enkel schoolreizen en eenmaal op ziekenfondskamp. En dat laatste was een dikke misser. Een aantal van de kinderen die mee op kamp waren zaten blijkbaar op haar school. Het waren gemene kinderen die haar het bloed van onder de nagels pestten. Ook op kamp spaarden ze haar niet en ze kampte met veel heimwee op de koop toe. In haar leeftijdsgroep zaten ongeveer 20 meisjes en evenveel jongens, toch voelde ze zich leeg. Aan de kant gezet door iedereen als een stuk vuil en dat terwijl ze haar niet eens beter wilden leren kennen, want het moest maar eens zo zijn dat ze toffer was dan dat ze leek. Ook op school verging het haar zo, zeker rond die leeftijd. Dagelijks kreeg ze wel basketballen tegen haar neus, werd ze uitgescholden of nageroepen en vooral uitgesloten. Niemand wilde met haar samenwerken of nam haar serieus. Ze werkte nog liever alleen. Dan was ze zeker dat het goed genoeg gedaan was, dat het werk eerlijk verdeeld werd, dat ze iets deed dat ze graag deed en dat ze met niemand anders dan zichzelf rekening moest houden. Ze had één vriendin, die net als haar niet echt geaccepteerd werd. Tijdens de pauzes liepen ze samen rond het plein, pratend over muziek, films en andere dingen die hen interessant leek. Vaak gingen ze tijdens de middagpauze naar de schoolbibliotheek, wat verse ontsnaplectuur zoeken. De bibliothecaresse was een toffe vrouw van middelbare leeftijd en genoot er zichtbaar van als de twee vriendinnen op bezoek kwamen in haar klein boekenparadijsje. Terwijl de één met grote ogen alle titels bezag en moeite had een paar uit te kiezen, stond de ander ietwat onwennig met de vrouw te praten. Ze was telkens zichtbaar opgelucht als haar vriendin een boek had gekozen. In het derde middelbaar veranderde er iets. De twee vriendinnen kozen ieder een andere studierichting en moesten dus andere vrienden maken in hun nieuwe klassen. Het lukte Lena niet echte nieuwe vrienden te maken, ze had immers het label van vreemde snuiter. Nele daarentegen werkte zich in een vriendengroepje. Ze deed dat heel tactisch door plotseling figuurtjes te tekenen in de cursus van haar buurman. Gelukkig maar, ze werden uiteindelijk vrijwel onafscheidelijk en Lena hoorde daar ook bij. In het vierde middelbaar kreeg Lena de kans een nieuwkomer in de klas te verwelkomen. De nieuwkomer, Rebecca, was net als Lena en Nele eerder alternatief en Lena wist dat haar klas, die vanaf het derde middelbaar amper zal veranderen, het niet zo had met alternatievelingen. Ze nam Rebecca dus in de groep, om uiteindelijk ook door haar aan de kant gezet te worden omdat ze ‘raar’ was. Sindsdien ontstond er een ware rivaliteit tussen de meisjes, een onmeetbare haat groeide in Lena telkens als Rebecca iets deed om haar nogmaals voor schut te zetten. Een voordracht rond mode waarin Lena belachelijk gemaakt werd bijvoorbeeld, of gewoon puur geroddel. Lena bleef de vreemde snuiter, en kreeg nog steeds basketballen naar haar gegooid of rochels in het gezicht gespuugd. Maar die fysieke aanvallen vond ze niet zo erg. Fysieke pijn duurt maar even, een bril is gemakkelijk gemaakt en een gezicht is zo weer schoon. Het waren de mentale aanslagen die haar tot wanhoop dreven. Een paar meisjes die de school gingen rondvertellen dat ze aids hadden door Lena omdat ze één van die meisjes per ongeluk had gekrabd tijdens de les L.O. Of rondbazuinen dat ze bestiale betrekkingen had met haar hond. Wat kunnen kinderen en tieners toch hard zijn voor elkaar. Vaak werden spullen van haar ook gewoon afgepakt. Zo hebben ze ooit haar splinternieuwe bril afgepakt en in twee gebroken, haar sjaal in de vuilbak gegooid en haar middagmaal weggesmeten. In de klas zat ze ook altijd alleen, er was niemand die een bank met haar wilde delen. We kunnen blijven doorgaan over hoe Lena gepest werd, het ging zelfs door tot op de hogeschool, waar er toch meer volwassenheid zou moeten zijn, denk je dan. Daar ging het voornamelijk met woorden, brieven en mails en een groot deel weet Lena niet meer. En dat wil ze ook niet. Het is nu eenmaal moeilijk te verkroppen hoe twee meisjes die zich met hetzelfde sub genre als Lena bezighielden haar aan de kant zetten, beschuldigingen spuiden en roddels verspreidden. Al het gepest woog zwaar op Lena. Ze dacht vaak dat wat er gebeurde, haar eigen schuld was en zocht naar manieren om zichzelf te straffen. Dat begon al vroeg met het open krabben van de handen, maar dat ontwikkelde zich naar snijden en zich branden met sigaretten. Automutilatie noemen ze dat in een mooiere term. Het werd nooit echt opgemerkt door leerkrachten en buiten haar ouders, die kwaad werden, sprak niemand haar er over aan. Ze kon het goed verstoppen. Ook nu vecht ze nog vaak tegen de neiging iets scherp te gebruiken. Haar armen en benen zijn nochtans voor het leven gebrandmerkt.
Gelukkig kon Lena zich telkens weer op het weekend verheugen. Dan kon ze weg met vrienden van buiten school. Samen naar het enige alternatieve café in de stad, een fles vodka kopen en opdrinken op één van de zovele hangjongerenplekjes of een concertje meepikken in een lokaal jeugdhuis. Heerlijk vond ze dat. Ze voelde zich er thuis en kon helemaal zichzelf zijn.
Wat miste ze die tijd. Nu had ze nog maar amper contact met die vroegere maten en als er contact is kan ze toch nooit mee op café, ze kan het niet betalen. Zucht.

Original DichteresMetHoop
Citeren10.05.20150 likes
Tralies
Het verlangen
naar de vleugels,
die vrijheid betekenen.
Het schreeuwen,
smeken en vloeken,
zichzelf vergeten.
Het steeds weer
vechten, vallen
en toch weer opstaan.
Ze snikte,
kon niemand vergeven
maar de tralies bleven.
Original DichteresMetHoop
Citeren14.06.20150 likes

Dat lachje

Het kwam haar
bekend voor
dat lachje
het gegiechel
van een duivelskind.

Dat ze dit
na al die jaren
opnieuw moet horen.

Het hoort niet
zo'n vreselijke
vleselijke haat
dat lachje
meer hoeft niet.

Original DichteresMetHoop
Citeren14.06.20150 likes

Cold Case

Zijn glazige ogen

zagen wat was.
Zij zag niets.
Hij herkende
hoe haar lot
door zijn handen
was beslecht.
Het was passie,
ontvlambare
spijtslachting.
De haan kraaide
dageraad,
maar de nacht
stond eeuwig.
Original DichteresMetHoop

Advertise here!!

Citeren14.06.20150 likes

Ogenblik

Zie ik het goed?
Ben ik de enige 
die het kan?
Met stomheid geslagen
kijk ik naar al die
blindheid.
Hoe kan het toch?
Ik ben de enige
die het ziet.
Kijk dan toch!
Zie me staan.
Open die ogen.
Gooi me een blik,
zoete herkenning.
Nee, toch...
Het is waar!
Enkel ik 
heb een kijk.
Original DichteresMetHoop
Citeren14.06.20150 likes

Vrouwe ...

Een uit evenwicht 
gebrachte vrouw
nam het recht
in eigen handen.
Ze ruilde de pen
voor het zwaard,
verwierp haar blinddoek
en zag waarom
het gevecht begon. 
De balans werd gemaakt.
Het verlies was groot.
Een zwaar hart
belandde terug
op haar sokkel.
Daar stond ze,
gruwelijk versteend.
Beetje bij beetje
vergruisden haar
wijzende vingers.
Original DichteresMetHoop
Citeren14.06.20150 likes

Snoepje

Een mens

is als een snoepje.
Je proeft zijn echte smaak
pas als je de kern bereikt.
Original DichteresMetHoop
Citeren14.06.20150 likes

Roep!

En het maakt niet uit
wat ze zeggen,
het gefluister
klinkt door.

Ze kunnen roepen
en brullen,
de stilte
luidt het hardst.

Het verzwegene
weegt het zwaarst,
dus tier maar,
schreeuw!

Sluit die lippen,
vooral niet.

Original DichteresMetHoop
Citeren14.06.20150 likes

Stil kind

Het heeft iets
poëtisch,
een stil kind
dromend van
God weet wat.

Hij is plots
filosoof,
zijn levensvraag
nog pril en nieuw:
Hoe? En: Waarom?

Moeder en vader,
zijn wegwijzers.
Het rechte pad,
zijn doel.

Het wordt een
wilde ontdekkingsreis
vol obstakels
en overwinningen.

Maar ach,
laat hem
nog dromen
van God
weet wat. 

Original DichteresMetHoop

Adverteer hier