En toen?

"Wat is dat in hemelsnaam?"
Lyra had dit natuurlijk nog nooit eerder gezien maar Andrea wist wat het was, ze had foto's gezien doch had niet verwacht dar het zo groot zou zijn.
Er was geen twijfel mogelijk, dit was een stoomschip.
"Dat.. dat is een oud stoomschip van de aarde, van lang geleden"
Andrea had niet verwacht dat Lyra's ogen groter konden worden.
"Maar.. maar.. ben je serieus? ik bedoel.. hoe komt dat hier onder de maan in een grot?"
"Dat is nu net wat ik ook niet snap Lyra, dit is onverklaarbaar"
"Nou iemand moet dat ding hierheen hebben gevlogen en hier geparkeerd Andrea."
Tja, Lyra begreep het niet helemaal blijkbaar.
"Dat is zelfs vandaag nog boven onze mogelijkheden, dit is een schip voor op zee, in water snap je, dan ding krijg je niet zo maar de lucht in."
"Oh ja OK, kan me er weinig bij voorstellen, maar wat betekent Titanic?"
"Het klinkt bekent maar.."
Er was opeens geluid, en licht kwam van overal nu.
Andrea zag nu dat er meer voorwerpen hier waren opgeslagen.
Iets dat leek op een groot angstaanjagend reptiel, en was dat een mammoet??
Andrea twijfelde aan haar eigen verstand, dit kon niet echt zijn.
Lyra begon te gillen, het schudde Andrea ut haar overpijnzing, ze zag niks bewegen dus..
Op dat moment.....

Andrea had niet verwacht dat iets haar nu nog kon verbazen, maar toch.
Wat ze nu zag was moeilijk te geloven, dit soort wezen had ze nog nooit gezien, en ze had wat gezien inmiddels.
Het leek wel wat op een kangeroe van de aarde, maar dan met de gewrichten helemaal verkeerd en dan met 6 armpjes...
Deze armpjes trokken nu haar aandacht, ze bewogen snel en in onmogelijke richtingen...
"Ik denk dat ie wil dat we hem volgen", Lyra's nuchterheid verbaasde Andrea.
Het wezen hobbelde inmiddels al weg, keek niet eens achterom, alsof het begreep dat het begrepen werd....
Andrea en Lyra wisten niks beter te doen dan het maar te volgen.
Dit was vreemd.. voor hem verdwenen muren en achter hen kwamen ze terug, was dit een optische illusie?
Opeens waren ze in een ander soort ruimte, een zelfde soort wezen zat op iets dat voor een stoel door zou kunnen gaan maar wat duidelijk was te herkennen waren 2 voor moonies gemaakte stoelen.
Ook dit wezen begon hevig met zijn armpjes te bewegen, tegelijk hoorden ze een duidelijk verstaanbare elektronische stem;
"Als jullie zo vriendelijk willen zijn plaats te nemen"
Lyra zat al.. die was snel, Andrea had nog even te veel nieuwe impressies te verwerken, toch ging ze maar zitten.
"Mijn excuses dat ik op deze voor jullie onpersoonlijke elektronische manier communiceer, doch ons soort kan geen hoorbaar geluid moduleren, wij communiceren met onze ledematen"
Hmm stom Andrea, daar had ze aan moeten denken, het was eigenlijk al wel duidelijk, ze was duidelijk niet haar zelf, ja, Andrea was van slag, dat gebeurde niet vaak.
"Allereerst welkom op onze satelliet.."
"Satelliet?? waar zijn we?? Kunt U ons verstaan?"
"Ja, jullie klanken worden mij metaal doorgegeven, ik kan verstaan, en ja, wat jullie de maan noemen is onze satelliet, wij wonen hier nu in voor jullie tijdrekening miljoenen jaren door de neerslag uit de ruimte aangetrokken door onze satelliet lijken we nu inderdaad op een maan, doch manen bestaan niet, alle manen die jullie kennen zijn onze satellieten, wij zijn planeet bewakers en we bestuderen en manipuleren ontwikkeling van leven"
Stilte..
Lyra kneep in haar arm, ze keek Lyra aan, Lyra probeerde haar duidelijk te maken dat ze er niks van geloofde, doch Andrea was niet zo zeker, anders dan Lyra stond ze meer open en ze had al te veel gezien, toch begreep ze dat dit voor Lyra moeilijk was, Lyra kon dit onmogelijk accepteren.
De stem kwam weer terug.

"Andrea, we zijn erg blij dat je nu hier bent, het heeft ons moeite gekost je hier heen te lokken.."
"Wat?? .."
"Laat mij even uitspreken Andrea, alles zal duidelijk worden, ik zal het uileggen.
Jij bent de enige overlevende van Venus, je bent uniek en anders geëvolueerd, voor ons zeer waardevol en onmisbaar voor ons museum."
Dat was de druppel. "Voor jullie musea? dat nooit, ik ben geen mummie of.."
"ADREA!!" De stem klonk erg luid nu "laat mij uitspreken, je begrijpt het niet, wat ze in ons museum hebt gezien is niet echt, het zijn hologrammen van het origineel, alles wat we nodig hebben is een hologram kopie van je, maar behalve voor onze musea, zijn we anders in jou geïnteresseerd, jij bezit wardevolle informatie en het is erg belangrijk om te weten wat er op Venus is misgegaan"
Maar Andrea wist niks.. "Ik was toen nog een kind"
"Ja, en je hebt meer gezien dan je zelf weet nu, wij kunnen het je laten herinneren, zou je hier aan willen meewerken?"
"Daar kan ik nu geen antwoord opgeven euhh meneer euhh"
"Als beloning kunnen we jullie naar iedere locatie en of tijd brengen"
"Ook naar de Aarde?" Andrea was Lyra bijna vergeten.
Lyra stapte naar voren en ging nu voor Andrea staan, ze was dapperder dan Andrea had verwacht.
"Ik heb ook nog wel wat vragen aan jullie, volgens mij klopt hier niks van en er zijn moonies verdwenen en dit is te lang geheim gehouden, wat is hier gebeurd en waarom?"
"OK Lyra, ik zal je vetellen wat er hier is gebeurt en met de moonies"

Nee Tim, het mijn eigen werk, en staat verder nog nergens op het internet en is ook (nog) niet gepubliceerd.
Bovendien ben ik er zelf nog niet eens helemaal uit hoe het afloopt.

Toen werd stil, akerlijk stil, ze keken naar Andrea en wachten op haar.
Mar Andrea was gekwetst en boos, boos op Lyra, boos op .. op haarzelf?
Ze wou dat ze nu met Jeff contact kon opnemen.
Jeff was altijd daar en nu was ze op haarzelf, Andrea ontdekte haar zwakheden en dat was niet fijn.
OK, ze moest nu toch het initiatief nemen en de boel onder controle krijgen, haarzelf onder controle.
Maar, Lyra was haar voor, die rot meid.
"En toch zijn wij ontvoerd en in een cel gestopt door jullie, of niet dan?"
Daar had Andrea helemaal niet aan gedacht, Andrea was meer geïnteresseerd wat er werd bedoeld met locatie en tijd, was Lyra dan zo dom?
Het antwoord van de kangeroe met 4 armen trok haar aandacht, ze was toch nieuwsgierig.
"Nee, wij hebben geen cellen, jullie zitten in een appartement en dat jullie nog niet hebben geleerd hoe je onze hologrammen kunt manipuleren zitten jullie inderdaad hier overal opgesloten.
Onze hologrammen zijn vrij massief maar met de juiste bewegingen gaan ze open, als xfyey jullie zo terug brengt dan let op zijn armbewegingen en ook al komen jullie er 2 te kort, toch kun je gaan en staan waar je wilt, binnen onze basis, je kunt er niet uit, maar dat is voor onze eigen bescherming."
Andrea had er even genoeg van, ze wou alleen zijn nu en nadenken, veel te veel nieuwe impressies.
Alsof de kangeroe het door had;
"Dan zal xfyey jullie nu terug brengen naar jullie apartmeent zodat je even kunt nadenken en het laten bezinken Andrea, we praten later wel weer en dan zal ik precies uitleggen wat we van je verwachten, daarna kun je beslissen"