was ik maar dat traantje

geruisloos valt de regen
bevroren lijkt de maan
in het stil liggende water
zie ik me zelf in kringen staan

de wind ligt te slapen
en ook de zon is niet te zien
ik sta hier maar te staren
nu al een minuut of tien

een zoute traan
mengt zich met de regen
voor altijd zijn ze samen
scheiden nooit meer hun wegen

regen druppels op mn jas
maken zich een baan naar beneej
ik wou dat ik dat ene traantje was
dan kon ik geruisloos mee

langzaam gaan ze hun weg
komen aan in de grote plas
niemand die ooit zou weten
dat ik stiekem dat ene traantje was



.