tog nog....

positief en toch zo realistisch dat ik was,
vond ik het confronterend,
ik verzwak,
het is tijd,
time to say goodbye,
al zal je altijd in me gedachten zijn,
wilde niet het verdriet,
en accepteerde de keus,
en heb toch stiekem toch nog hoop,
zou er leven zijn na de dood ?
dat het een fout zou zijn geweest,
en het gaf me weer nieuwe hoop,
maar me tranen gaan,
en toen kwam het moment daar,
het drong tot me door,
je zal alleen nog in me gedachte zijn,
het doet me nog elke dag verdriet en pijn,
dat je niet meer met me zal zijn...