mijn speurtocht.....

Ik zocht, maar ik wist zelf niet wat,
't onbestemd gevoel,
dat ik van binnen had,
kon ik eigenlijk niet beschrijven
maar blijven deed het wel,
het werd groter met de tijd,
hoewel het leek
alsof ik niets te klagen had,
voelde ik vaag,
dat er wel iets knagends zat,
wat kon dat zijn,
begon ik me af te vragen.

Ik ontdekte,
dat ik juist heel veel te vragen had,
gevoelens, waarvan ik zelf niet wist,
dat ik ze bezat,
en ze waren vast van plan te blijven
vaak niet beschrijven
en ze groeiden met de tijd
was ik het misschien zelf,
die iets te klagen had
was er iets verwaarloosd,
dat diep binnenin me zat
zou ik zelf de oorzaak zijn
van dit knagend vragen?

Ik zocht mijn "ik",
waarvan ik veel verborgen had,
er waren meer gedachten,
dan ik dacht, dat ik bezat,
bijna niet te beschrijven,
maar bij me blijven deden ze wel.
'k Leerde er mee leven met de tijd,
ik wist, dat ik op veel vragen
geen antwoord had,
dat in het niet-zoeken,
de bron van dit knagen zat,
al zoekend kwam
het antwoord op mijn zoeken.

Ik zocht en... vond mezelf,
een wonder dat
me een gevoel gaf,
alsof ik vleugels had
beter kan ik het niet omschrijven
en het zal blijven
en groter worden met de tijd....


mama xxxxxxxxxx

Zoeken naar dat ene: je ware ik....
Soms zoek ik tot ik stik
Opgeven wil ik niet
maar wat is het toch dat iedereen ziet,
behalve ikzelf?

Ik zoek dag en nacht, nacht en dag,
tot ik verwachten mag
dat ik iemand ben die iets kan en betekend
nee ...geen beeld vertekend
maar de pure IK !!

Ik zoek en zoek, kijk en leer,
soms met vallen en opstaan en bezeer ...
Maar ik weet dat ik ooit mijn "ik" vinden zal ...

mama xxxxx