de storm die.... heet

De storm, die ..... heet..




Een klein meisje, blauwe ogen en blonde haren,
Staat alleen, voor zich uit te staren..
Ze duikt terug, maakt zich op voor de storm,
De storm die ..... heet, hij is enorm..

Ze maakt zich op, voor weer een pak slaag,
Een stomp tegen haar hoofd, in haar maag..
Ze ziet zijn ogen, hij is weer door iemand aangesproken,
Daardoor is hij weer zo diep gezonken..

De valse blik in zijn ogen, geen liefde te bekennen,
Ook zij weet, het heeft geen zin om weg te rennen..
Misschien pakt hij haar wel niet vandaag,
Maar pakt hij haar morgen, weer al te graag..

Zacht huilend, zit zij op haar kamer, zodat niemand het hoort,
Zo klein mogelijk, zodat ze niemand stoort..
Zodat niemand, haar kan slaan, omdat ze geluid maakt,
En niemand haar gebroken hart raakt..

Ze kijkt naar het bloed en de blauwe plekken,
Ze verstopt ze, zodat niemand ze zal ontdekken..
Ja, die plekken zullen wel vervagen,
Maar de pijn diep van binnen, zal ze voor altijd met zich mee dragen..



.

lieve kirsten

en toch komt er een tijd
dat alles slijt

nu is je gedachten, gevoel een grote plaag
maar na jaren word alles gelukkig vaag

je keuze's moet je maken
dat niet het einde zoek zal raken

het leven doet vaak soms pijn
maar het kan ook anders zijn

ik vind het knap dat je dit schrijven doet
wat jij allemaal meedragen moet

het leven is net een weegschaal
de ene dag prut, de andere pracht en praal

zoek iemand die je kan vertrouwen
dat je aan je toekomst kan gaan bouwen

het zwijgen doorbroken, een lange weg te gaan
toch moet je denken, hier komt kirsten aan

schrijf, praat of schreeuw het van je af
je verdriet brokkelt steeds een stukje af

niemand weet altijd wat te doen
daarom geef ik jou een dikke zoen

als er iets is, kun je altijd praten
niet vergeten, en het niet laten

kus jeanette