Citeren21.06.20060 likes
weg, weg, weg, zeggen mijn gedachten, wil rust hebben, alleen zijn. weg, weg van hier. die gedachten heb ik wel vaker en het enigste wat ik dan kan doen is eraan toegeven..
dus ik vervang mijn rokje voor een broek, doe een vest aan en pak mijn fiets.
het regent zachtjes en er staat een stevige wind, maar dat geeft allemaal niet, ik merk het niet eens.
en langzaamaan wordt ik weer één met mezelf en kan ik gaan genieten van de natuur om me heen, de mooie stilgelegen weilanden, af en toe een haas of konijn die rondhupst, een groepje ganzen vredig en tenzame in het gras zitten samen met de koeien die lopen te grazen...
ik merk niks van de auto's die langs me heen zoeven. voor mijn gevoel ben ik de enigste, alleen hier op de dijk. die gedachten geven mij de rust in me waar ik zo naar op uit was.
dan hoor ik getoeter en schrik ik weer op uit en mijn gedachten e i kwordt terug gewezen op het werkelijke leven, de drukte en de chaos van mensen de nooit stil lijken te staan, de altijd haast lijken te hebben, die altijd van alles hebben te doen.
dan vrag ik mij toch af: waarom zou je je hele leven volplannen, een leven waarin je vanalles moet, een leven met verplichtingen die je tijd doen vullen en de tijd die je overhebt jezelf ook nog eens volpropt, zodat als je leven is geleeft er pas achter kunt komen hoe veel je eigenlijk hebt gemist van alles om je heen..
liefs, kirsten!
dus ik vervang mijn rokje voor een broek, doe een vest aan en pak mijn fiets.
het regent zachtjes en er staat een stevige wind, maar dat geeft allemaal niet, ik merk het niet eens.
en langzaamaan wordt ik weer één met mezelf en kan ik gaan genieten van de natuur om me heen, de mooie stilgelegen weilanden, af en toe een haas of konijn die rondhupst, een groepje ganzen vredig en tenzame in het gras zitten samen met de koeien die lopen te grazen...
ik merk niks van de auto's die langs me heen zoeven. voor mijn gevoel ben ik de enigste, alleen hier op de dijk. die gedachten geven mij de rust in me waar ik zo naar op uit was.
dan hoor ik getoeter en schrik ik weer op uit en mijn gedachten e i kwordt terug gewezen op het werkelijke leven, de drukte en de chaos van mensen de nooit stil lijken te staan, de altijd haast lijken te hebben, die altijd van alles hebben te doen.
dan vrag ik mij toch af: waarom zou je je hele leven volplannen, een leven waarin je vanalles moet, een leven met verplichtingen die je tijd doen vullen en de tijd die je overhebt jezelf ook nog eens volpropt, zodat als je leven is geleeft er pas achter kunt komen hoe veel je eigenlijk hebt gemist van alles om je heen..
liefs, kirsten!