Citeren05.02.20070 likes
Hoi, ik vroeg me af wat iedereen zoal droomt. Hier volgt een soort van compilatie van mijn dromen, geschreven op 7-12-06
Ik kan ze gelukkig meestal niet herinneren, maar als ik droom is dat negen van de tien keer ongeveer hetgeen ik hieronder beschrijf. Soms varieert het wat, andere volgorde of ineens een fragment van een andere droom. In tegenstelling tot wat ze zeggen heeft het iig niks te maken met wat ik overdag meemaak, waarmee wel weet ik niet.
Meestal heb ik eerst niet door dat ik droom...meer alsof je tv kijkt en pas langzaam merkt dat het beeld zich overal bevindt. Het is warm..het weer mooi, van die schitternde hollandse luchten maar dan mooier, als op de schilderijen van Albert Cuyp. Alles is mooi en voelt goed, vertrouwd. Ik ben met mensen die me kennen, waar ik mezelf bij durf te zijn. Ik weet niet waarom maar we zijn op weg naar iets. Het gaat niet om het doel of waar we vandaan komen, maar puur om het op weg zijn zelf denk ik. We stappen een trein in en hier gaat het gelijk fout. Iedereen is weg. Ik zie nog net een persoon door een deur aan het einde van de coupe stappen. Ik ren er achteraan en bevindt me ineens buiten de trein. Deze rijdt weg en verdwijnt dan. (niet uit het zicht, hij is gewoon ineens weg). Ik wacht op de volgende trein zodat ik ze achterna kan. Inmiddels voelt het koud. Het station is heel groot geworden en ik kan het peron niet vinden. Na een poosje komt er wel een soort trein aan, alleen krimpt deze als ik instap, ik pas er letterlijk ineens niet meer in, dus ga ik er maar op zitten. De trein rijdt ineens heel snel en ik val eraf. De omgeving is nu ook niet meer mooi, het is meer een herfstsfeer. Koud, nat, donker. Meestal kan ik nadat ik alleen ben mijn droom zelf sturen..zelf bepalen wat ik doe. Ik wil ze toch achterna en probeer te vliegen. Eerst wat sprongen van tientalen meters waarbij ik weer langzaam naar de grond zweef als een blaadje, zonder gewicht zegmaar. Daarna hele stukken, ik kom over bomen en huizen, dorpjes alleen zie ik nergens een trein. Ik val alleen steeds uit de lucht. Ik heb dan ook het idee dat er iemand achter me aanzit, of meerdere mensen, of ik gezocht wordt. Ik hoor ze lopen en rijden. Ineens kan ik ook niet meer vliegen..ik ben de controle over mijn droom weer even deels kwijt. Ik kan wel rennen, alles is heel scherp en duidelijk, alleen ruik ik niks. Ik spring snel een trap af om weg te komen. Ergens een gebouw in zegmaar. Ik spring met mijn handen op de leuningen en glij zo naar bededen, terwijl ik mijn voeten hoog houdt. Onderaan val ik hard op de grond en merk ik dat ze vlak achter me zitten. Hard ren ik gangen door en klimp ik verticale stalen trappen op. Ineens ben ik weer buiten. Ik spring en kan net ver genoeg vlieg/vallen om ergens op een randje te landen, buiten bereik van iedereen. Het randje is ineens weg, ik val hard op de straat en ren weer tussen de bomen/huizen door. Alles is in mijn herinneringen achteraf donkergrijs en kil. Ik voel me rot en alleen, ik snap niet waarom ik niet bij die bekenden heb kunnen blijven en waarom ik nu hier zit. Alleen dat ik wil dat dit op houdt. Ik wordt helder en bedenk dat ik mijn droom ook kan stoppen. Ik stop, sta stil, draai me om en ren op ze af, schreeuwen, gillend van woede, zo van kom maar, doe maar wat je wilt dan is dit afgelopen en wordt ik hopelijk wakker. Ik voel overal pijn, alsof ik door meerdere mensen gestoken en geschopt wordt. Andere keren spring ik in het oneindige diepe, dat voelt dan alsof je in een achtbaan zit, die steile helling in begin, maar dan minutenlang. Ik ben dan wel van ze af. Het kieteld ook vreemd genoeg, ik ben verdrietig en opgelucht, zometeen is alles over. Ik wordt dan inderdaad wakker, alleen wel met tranen in mijn ogen en een deels natte kussen. Ik weet dan ook dat als ik daarna in slaap val het de ene keer verder gaat en ik de andere keer supergoed slaap, alsof “het klaar is” en je nu slapen mag. Wel maf dus..alle keren dat ik echt goed uitgerust wakker wordt is na dit soort nachten. Voor het laast heb ik dit van de zomer gedroomd, sindsdien zit ik in een soort droomloze periode (heb ik vaker, dat je heel lang niks meer herinnerd). Naja, de eerste dromen sinsdien waren over mijn vriendin. Dus misschien dat ik de komende tijd mijn dromen weer weet. Hm ik zie wel.
Bovenstaande tekst is van 7-12-06. Sindsdien heb ik niet meer gedroomd :S Hoe zit dit bij jullie?
Groeten, zyx
Ik kan ze gelukkig meestal niet herinneren, maar als ik droom is dat negen van de tien keer ongeveer hetgeen ik hieronder beschrijf. Soms varieert het wat, andere volgorde of ineens een fragment van een andere droom. In tegenstelling tot wat ze zeggen heeft het iig niks te maken met wat ik overdag meemaak, waarmee wel weet ik niet.
Meestal heb ik eerst niet door dat ik droom...meer alsof je tv kijkt en pas langzaam merkt dat het beeld zich overal bevindt. Het is warm..het weer mooi, van die schitternde hollandse luchten maar dan mooier, als op de schilderijen van Albert Cuyp. Alles is mooi en voelt goed, vertrouwd. Ik ben met mensen die me kennen, waar ik mezelf bij durf te zijn. Ik weet niet waarom maar we zijn op weg naar iets. Het gaat niet om het doel of waar we vandaan komen, maar puur om het op weg zijn zelf denk ik. We stappen een trein in en hier gaat het gelijk fout. Iedereen is weg. Ik zie nog net een persoon door een deur aan het einde van de coupe stappen. Ik ren er achteraan en bevindt me ineens buiten de trein. Deze rijdt weg en verdwijnt dan. (niet uit het zicht, hij is gewoon ineens weg). Ik wacht op de volgende trein zodat ik ze achterna kan. Inmiddels voelt het koud. Het station is heel groot geworden en ik kan het peron niet vinden. Na een poosje komt er wel een soort trein aan, alleen krimpt deze als ik instap, ik pas er letterlijk ineens niet meer in, dus ga ik er maar op zitten. De trein rijdt ineens heel snel en ik val eraf. De omgeving is nu ook niet meer mooi, het is meer een herfstsfeer. Koud, nat, donker. Meestal kan ik nadat ik alleen ben mijn droom zelf sturen..zelf bepalen wat ik doe. Ik wil ze toch achterna en probeer te vliegen. Eerst wat sprongen van tientalen meters waarbij ik weer langzaam naar de grond zweef als een blaadje, zonder gewicht zegmaar. Daarna hele stukken, ik kom over bomen en huizen, dorpjes alleen zie ik nergens een trein. Ik val alleen steeds uit de lucht. Ik heb dan ook het idee dat er iemand achter me aanzit, of meerdere mensen, of ik gezocht wordt. Ik hoor ze lopen en rijden. Ineens kan ik ook niet meer vliegen..ik ben de controle over mijn droom weer even deels kwijt. Ik kan wel rennen, alles is heel scherp en duidelijk, alleen ruik ik niks. Ik spring snel een trap af om weg te komen. Ergens een gebouw in zegmaar. Ik spring met mijn handen op de leuningen en glij zo naar bededen, terwijl ik mijn voeten hoog houdt. Onderaan val ik hard op de grond en merk ik dat ze vlak achter me zitten. Hard ren ik gangen door en klimp ik verticale stalen trappen op. Ineens ben ik weer buiten. Ik spring en kan net ver genoeg vlieg/vallen om ergens op een randje te landen, buiten bereik van iedereen. Het randje is ineens weg, ik val hard op de straat en ren weer tussen de bomen/huizen door. Alles is in mijn herinneringen achteraf donkergrijs en kil. Ik voel me rot en alleen, ik snap niet waarom ik niet bij die bekenden heb kunnen blijven en waarom ik nu hier zit. Alleen dat ik wil dat dit op houdt. Ik wordt helder en bedenk dat ik mijn droom ook kan stoppen. Ik stop, sta stil, draai me om en ren op ze af, schreeuwen, gillend van woede, zo van kom maar, doe maar wat je wilt dan is dit afgelopen en wordt ik hopelijk wakker. Ik voel overal pijn, alsof ik door meerdere mensen gestoken en geschopt wordt. Andere keren spring ik in het oneindige diepe, dat voelt dan alsof je in een achtbaan zit, die steile helling in begin, maar dan minutenlang. Ik ben dan wel van ze af. Het kieteld ook vreemd genoeg, ik ben verdrietig en opgelucht, zometeen is alles over. Ik wordt dan inderdaad wakker, alleen wel met tranen in mijn ogen en een deels natte kussen. Ik weet dan ook dat als ik daarna in slaap val het de ene keer verder gaat en ik de andere keer supergoed slaap, alsof “het klaar is” en je nu slapen mag. Wel maf dus..alle keren dat ik echt goed uitgerust wakker wordt is na dit soort nachten. Voor het laast heb ik dit van de zomer gedroomd, sindsdien zit ik in een soort droomloze periode (heb ik vaker, dat je heel lang niks meer herinnerd). Naja, de eerste dromen sinsdien waren over mijn vriendin. Dus misschien dat ik de komende tijd mijn dromen weer weet. Hm ik zie wel.
Bovenstaande tekst is van 7-12-06. Sindsdien heb ik niet meer gedroomd :S Hoe zit dit bij jullie?
Groeten, zyx
