Stadswandeling

Stadswandeling

Het regent, ik loop over straat.
Mijn gedachten pakken je hand, die er
eigenlijk niet is.
De klok slaat, het is al laat: snel koop ik
avondeten.
Automatisch koop ik voor twee: hoe kon ik dat
vergeten.
Ik denk: "het is ook voor morgen, zo scheelt
het weer wat zorgen".
Hoewel dat eigenlijk niet boeit, omdat ik je
zo ontzettend mis!

Hoewel de wereld heel stiekem verder gaat.
- je eigen tijd staat even stil -
Uren overdenken waar gaat dit heen!
Als het leven samen hoort en niet alleen?
- liefde nog zo fragiel en pril -
Loopt ineens je eigen tijd in de wereldmaat.

Maar hoe kan je jezelf aan een ander geven?
Als na jaren van mooie dromen.
En dan vooral: het niet uitkomen.
Je niet meer verliefd bent op het leven?

Je struikelt en je tas met schappen valt op de
grond.
Niemand kijkt op of steekt een hand: iedereen
loopt door.

De wind is uit je zeilen, je bootje blijkt van
karton.
De grote zee om je heen een plas regenwater.
Gevallen op de kade waar je ooit begon.
Het wordt nooit meer vroeger, enkel later.

Heerlijk avondje is gekomen, die uit je
kinderdromen.
Maar langzaam wordt je groot, het leven geeft
zich bloot.
Niet kunnen denken lijkt zo geen armoe in je
hoofd.
Een kaarsje wat niet brand kan immers ook niet
gedoofd.
De maand waar je als kind zo ontzettend naar
uit keek,
noem je nu heel stil en bleek: de langste van
het jaar.

Ik kan zo uren turen, straten lang.
Schuin steek ik over een mooi plein.
Al die mensen om me heen,
maar in mijn hoofd alsnog zo alleen.
Niemand heeft het van anderen door, maar velen
delen die pijn.
Niet wetend wanneer hun koude eindigt, voelen
zij zich allen bang.

Ronnie 15 december 2007 (12:30-13:05)