Langzaam fiets ik door. In de verte zie ik iemand lopen. Ik kan nog niet eens zien of het een jongen of een meisje is. Als ik wat dichterbij kom zie ik dat het een meisje is, ik herken nog niet wie het is.. Dan hoor ik dat het meisje me roept. Ik kijk even goed en zie dan dat het Inge is. Inge heeft rode ogen van het huilen en houd een papieren zakdoekje in haar hand. Ik stap af en vraag af wat er aan de hand is. Inge verteld dat Thomas weer bezig is geweest en dat ik maar beter niet kan gaan. Ik schrik. Het lijkt wel alsof Inge me wat duidelijk wilt maken. Ik vraag ook de rede, maar die krijg ik niet. Ze zegt dat ik er wel achter kom. Als ik met haar meega krijg ik het te horen, en als ik zelf ga dan krijg ik het natuurlijk gewoon te zien. Ik twijfel. Ik vertrouw Inge heel erg, maar ik kan Thomas niet laten wachten. Dat is niet goed. Ik probeer zo onopvallend mogelijk op mijn horloge te kijken. Blijkbaar ziet Inge dat ook. Ze zegt dat ze de hint snapt en er vandoor gaat. We zouden elkaar later wel op MSN spreken zegt ze. Ik haal mijn schouders op en fiets door. Ik moet me nu wat meer gaan haasten, en ik ben nog zenuwachtiger dan eerst. Ik wil dit helemaal niet. Was ik Inge maar niet tegengekomen. Dan had ik nu nog rustig gefietst... Had ik dan soms toch met Inge mee moeten gaan? Nee.. Ik moet aan mijn familie en vrienden denken. Dit was de juiste beslissing. Toch twijfel ik. Zegt mijn hart of mijn verstand dit nou? Ik weet het niet meer. Mensen zeggen altijd dat ik naar mijn hart moet luisteren, maar vaak kom ik er later achter dat het mijn verstand was die dat antwoord gaf, en dat is dus vaak niet de beste keuze. Eenmaal aangekomen bij Thomas zitten hij en zijn vrienden op me te wachten. Ze zijn er niet allemaal. Alleen Thomas, Tim, Marco en Ludo zijn er. Ik weet niet wat ze van plan zijn en ik voel de spanning. Blijkbaar ziet Thomas die spanning. Ludo zegt dat ik naar binnen moet lopen. Ik doe wat hij me zegt. De vrienden van Thomas zijn eigenlijk net zo erg als Thomas. Als ik iets doe wat niet mag, of wat ze niet willen of als ik iets niet wil maar moet wel, dan kan ik van hen ook een klap krijgen. En soms is dat nog wel veel erger dan een klap! Als ik naar binnen loop ruikt het nogal muf. Ik kijk even om me heen. De ontmoetingsplek is weer veranderd. De meubels staan anders, en er hangt nu geen klok meer. Daar baal ik wel van. Tim zegt tegen mij dat ik al mijn spullen moet afgeven en in de doos moet leggen. Mijn horloge, mijn telefoon, ketting, armbanden, ringen alles!!! Ik vertrouw het niet, maar ik doe wat ze me vragen. Ik doe alles netjes in de doos. Dan zie ik dat Stefan ook binnen is. Hij vraagt of ik wat drinken wilt, en ik neem het aan. Heerlijk wat drinken na eventjes te hebben gefietst. Er heerst een ontspannen sfeer. Misschien had alleen Inge het wel heel erg zwaar, en is het voor mij niet erg? Waarom moest ik dan al mijn spullen inleveren? Ik weet het niet, en ik vraag me af of ik het ooit te weten ga komen.
Weer even een pauze. Inge is een meid die ook altijd erg verlegen was. Sommige mensen zeggen nu tegen mij dat Thomas een loverboy is, maar ik weet eigenlijk zeker van niet. Hij doet niet alsof hij je leuk vind. En hij koopt ook niet alles voor je. Zo is Thomas niet. Thomas is gewoon een populair iemand, en dáár wil iedereen bij horen! Inge kent Thomas al een half jaar langer dan dat ik hem ken. Voor die tijd kende ik Inge helemaal niet, maar inmiddels heb ik Inge best vaak gezien. Ik leerde haar kennen doordat ik haar zag weglopen bij Thomas vandaan als ik daarheen ging. Blijkbaar heeft hij alle tijden precies ingepland. Dat is soms best onhandig vind ik zelf. Als je eerder weg wilt, kan dat helemaal niet, want je zit aan een tijd vast. Ik vraag me nog altijd af hoe Thomas aan zoveel mensen is gekomen. Ze zijn al met 10 mensen, maar ik wil ook weten hoeveel meisjes er zijn... Dat kom ik misschien later nog wel te weten. Ik moet me een keertje ergens verstoppen, en kijken of ik de laatste persoon ben of dat er iemand anders nog na mij komt.. Misschien moet ik dát maar is doen.
Ik zit dus nog steeds binnen met mijn glas limonade. De limonade is eigenlijk te zoet gemaakt, maar ik zeg er niks van. Zoete liefde... Liefde naar wie? Liefde naar Thomas? Nee ik wil geen liefde met hem. En ook niet met 1 van die andere gasten!! Na mijn limonade gaan we met z'n 3e op de bank zitten. Thomas, Marco en ik. Eerst wordt er niks gezegd, maar dan komt Tim aan met een pakje sigaretten. Ik moet weer roken van hem. Ik wil helemaal niet roken, maar als ik dat laat merken krijg ik weer klappen. Toch doe ik een poging. Wie weet luistert hij nu wel beter nu zijn vrienden erbij zijn. Ik weiger voor de sigaret. Tim lijkt er genoegen mee te nemen en wilt weg lopen, maar Thomas roept hem terug. Ik moet gewoon aanmenen van Thomas. Ik wil echt niet en begin te huilen. Thomas slaat me. Ik huil nog harder. Toch lijkt niemand er wat aan te doen. Ludo en Stefan komen op het gehuil af. Ze vragen niet eens wat er aan de hand is, ze zien het al. Ik wordt helemaal in elkaar geramd. Mijn hele lichaam begint pijn te doen... Ik huil, en ik huil nog harder! Hij mag me niet slaan! Als ik niet wilt roken, dan moet hij dat accepteren! Kan hij nou nooit stoppen! Stop ermee!!! Deze gedachtes zitten de hele tijd in mijn lijf, maar toch stopt Thomas niet. Pas na 10 minuten denkt hij dat ik genoeg in elkaar geramd ben, en stopt er even mee. Ik lijk opgelucht te zijn. Ik kan niet meer normaal zitten. Mijn hele rug doet zeer. Waarom pakt hij nou weer een riem erbij? Oh jeetje, dit gaat de verkeerde kant op. Net als ik denk dat hij klaar is komt hij terug met een riem. Hij slaat me 2x heel erg hard op mijn rug met de riem. Het brandt verschrikkelijk. Ik gil het uit van de pijn. Michiel komt onze ontmoetingsplek binnengelopen. Hij ziet wat Thomas doet en rukt de riem uit zijn handen. Hij vraagt of Thomas wel spoort. Alleen met de vlakke hand hadden ze afgesproken... Ze hebben het afgesproken? Ze spreken af dat ze me slaan, en hoe ze me slaan? Ik wil dit leven niet meer!! Toch is Thomas nu echt gestopt. Hij komt weer naast mij zitten. Tim komt opnieuw met de sigaretten en ik pak er eentje uit het pakje. Thomas steekt hem voor me aan. Ik inhaleer weer te diep en moet weer hoesten. Ludo klopt zachtjes op mijn rug. Hij vraagt of het gaat. Ik knik en rook door. Na mijn peuk kijken we met z'n alle nog een film, en dan mag ik gaan. Blijkbaar is mijn tijd nu voorbij, anders had ik nog wel langer moeten blijven denk ik.
