soms ben ik ineens verdrietig

waarom voel ik me zo als een verdrietig mens?
terwijl ik het mooie van het leven wens?
waarom kunnen dingen mij zo raken?
kan ik dat eigenlijk wel maken?
ik verscheur mijn ziel ermee
naar mijn eigen idee

ik kan vele dingen tegelijk doen en denken
op zo,n manier het leven een handje schenken
wil altijd in het goede geloven
en het ook zelf beloven
na te zullen komen
de plichten en de mooie kant van het leven
niet er alleen van te blijven dromen
maar ook de kans geven
het zo te beleven

maar soms schiet mijn emotie mij naar de keel
dan is alles en iedereen mij iets te veel
ik ben nogal gevoelig en dat is mij niet vreemd
en voel me zelf nogal eens ontheemd
van huis en hart verdreven
waar is mijn normale denkvermogen toch gebleven?
ik zie alles in een ander perspectief
terwijl ik heb ook zowaar iemand lief
maar kan het een van het andere soms niet scheiden
daardoor zal er altijd in mijn gevoel iemand onder lijden
het is soms wel fijn
maar maakt je ook klein
omdat je nergens kunt schuilen
om even te huilen
omdat niet iedereen ziet en voel hoe ik het beleef
daardoor loopt mijn leventje nogal eens een keertje scheef

ik kan me eenzaam voelen tussen gewoon veel mensen
terwijl zij het beste voor mij wensen
maar ik verleg nu eenmaal altijd grensen
en dan voel ik soms zoveel verdriet tegelijk
waardoor ik dan weer mijn medemens liever ontwijk
wanneer ik gewoon de stilte wens
voel ik me soms een gelukkig mens
dan leef ik even voor mijzelf heel intens

om mij vervolgens weer tussen de mensen te begeven
en zo weer met alles mee verder te leven
soms wil ik mijn gedachtes ontduiken
voor niets en niemand gebruiken
maar dan voel ik me weer leeg van binnen
vandaar mijn denken,wat moet ik toch beginnen?
om dit alles te overwinnen?
in het reine komen met mijn eigen ik
dan heb ik weer gewoon schrik
in het normale leven

ergens diep in mij gegeven
bij mij gebleven



kuss kirsten