solitude....

er was een man, vol met adviezen voor een ander
maar eigen vragen die hij had, onaangeraakt
kon het verdriet en leed, verplegen van een ander
en hield zijn handen voor een ander bij elkaar

maar zelf zo stomgeslagen door de vreemde dingen
dat waar hij zelf echter weinig van begreep
hij weigerde om hier om voor een trein te springen
al was het in zijn ogen beter zo geweest

was zo alleen, het schip dat strandde op de tranen
voer hij alleen, zo is het altijd al geweest
maar elke avond, savonds voordat hij ging slapen
was hij door zijn spreekwoordelijke adem heen

hij zocht maar vond nooit echt het gene wat hij zocht
geen exemplaar van schoonheid kwam ooit in de buurt
niet zo kieskeurig, nee het gene wat hij zocht
was dat iemand hij koude hart zette in vuur

nog steeds zo somber, nog altijd net zo dorstig
als dat hij was toen dit gevoel als eerst ontstond
nog steeds zo levenloos hij voelt zijn hart niet kloppen
maar dat is niet zo van belang...hij wilt enkel iemand die het hoort......