muur rond m'n hart

Ik heb een muur om me hart gebouwd.
Er zitten mensen binnen, maar ook mensen buiten.
De muur is er om mensen buiten te houden, en niet om ze vast te houden.
Maar als ze naar buiten gaan, ben ik bang dat ze me pijn gaan doen.
En elke keer als iemand me pijn doet, wordt de muur hoger.

En dat maakt het nog moeilijker om eruit te komen.
Maar de mensen van buiten willen erin.
Ze proberen de muur af te breken.
Maar dat kan alleen ik.
En toch heb ik het idee, dat er steeds meer mensen van buiten naar binnen gaan.
En als ze eenmaal binnen zijn durf ik ze niet meer los te laten, uit angst dat ze me pijn gaan doen.
Ik klamp me aan ze vast.
Ik smeek ze te blijven.
En als ze niet blijven, hoop ik maar dat me geen pijn gaan doen.

De muur heeft volgens mij een hoop zwakke plekken, en als mensen die gevonden hebben…
Dan hebben ze me vertrouwen gewonnen.
Komen ze door de muur naar binnen.
En toch vertel ik lang niet iedereen van binnen de muur wat me dwars zit.
Niet iedereen heeft namelijk mijn zwakke plek gevonden.

Of durf ik dat niet toe te geven?
Hebben ze het wel gevonden, maar durf ik ze niet te vertellen wat me zo dwars zit?
Misschien ligt het niet aan hen, maar aan mij…
Misschien wil ik ze niet met mijn problemen opzadelen.
Misschien wil ik niet van te veel kanten geholpen worden.
Misschien wil ik het zelf oplossen.
Misschien maar met een klein beetje hulp.

Of ben ik bang dat ze me er later pijn mee gaan doen?
Dat ze als ze weer buiten de muur staan het tegen me gaan gebruiken.
Dat ze mijn zwakke plekken leren kennen, en die gebruiken om mijn vrienden tegen me op te zetten.
Ik denk eigenlijk dat, dat het is.
Dat het aan mij ligt, en niet hen.

Maar waarom?
Ben ik echt zo bang voor de pijn die ze kunnen doen?
Zou ik niet sterk moeten zijn?
En zou ik er niet zo onder gebukt moeten gaan?
Zou ik alles van hen die mij pijn doen doorvertellen?
Alles wat zij mij in vertrouwen vertelt hebben?

Nee, zo ben ik niet.
Ik weet hoeveel pijn het doet, en ik weet ook dat het bijna niet te verdragen is, als het zich opstapelt.
Ik zou wat zij mij zeiden nooit, maar dan ook nooit aan iemand anders vertellen.
Zo ben ik niet.
Dat kan ik gewoonweg niet.



elvis

Lieve Ellie

Je hoeft nietb iedereen te vertellen wat je diepste geheimen zijn
Bij de een ligt je een tipje van de sluier op en daar doe je leuke dingen mee.
Bij de ander geef je wat meer ruimte en heb je uren lange gesprekken onder het genot van een hapje en een drankje
De angst voor vernederin en om gekwetst te worden herken ik ook heel goed...
Als iemand dat doe weet je dat het geen echte vriend(in) was.
Maar je leert er ook weer van...je krijgt een stukje mensenkennis...je leert ook omgaan met je eigen openheid..
Ik dacht altijd van ik stort mijn hart bij iedereen uit want dan ben ik het maar weer kwijt...maar niet iedereen kan zoveel informatie handelen.
Soms zijn ze ook jaloers dat je zo open en eerlijk in het leven staat...
Je kunt ook niet altijd verwachten dat iemand het niet door verteld...
Ieder mens neemt info tot zich maar moet dat ook op een bepaalde manier weer 'lozen' om weer vrij te kunnen denken.
Zoek daarom de juiste mensen uit aan wie je je problemen vertelt..
En niet iedereen hoeft je Beste Vriend te zijn

Lieve Ellie ik hoop dat je er wat aan hebt
Dikke kus van Saffie

bedankt voor de reaktie's , het helpt me ff vooruit .
baby thx omdat je bent wie je bent .



xxx elvis

Beste Elvis ,

Die muur waar jij het over hebt is een muur die mensen om zich heen bouwen door gebeurtenissen en pijnen van het verleden .

Diezelfde muur beschermt jou voor jezelf en anderen , geloof me ik weet dat maar al te goed maar Elvis die muur staan er niet alleen om je te beschermen maar ook om anderen te beschermen die je ooit toegelaten hebt achter die muur .

Ik heb geleerd dat niemand je verplichten moet en kan die muur af te breken maar diegene die je ooit er hebt toegelaten is het soms een oplossing om ergens in die muur al is het maar heel klein een deurtje te zetten met een slot waarvan jij kiest wie de sleutel mag hebben en wie niet.

Ikzelf heb met te schrijven hoe ik me voel en te vertellen hoe ik ben een manier gevonden om toch de plaats te vinden in die muur om dat kleine deurtje te plaatsen , en neem het van mij aan , die deur daar ben ik de baas van maar diegene die de sleutel van mij kreeg , daar heb ik nog geen moment spijt van gehad dat ik die sleutel haar heb gegeven .

mss is het een tekst vol raadsels maar ik denk wel dat jij de boodschap erachter zal vinden want geloof me , geluk ligt niet op elke hoek van de straat en soms moet je gewoon een beetje voor jezelf een risico nemen om geluk te vinden en te behouden .

Hoop dat je de raad van je schoonbroertje wil toepassen , veel suc6.


Rakkertje