mooi-verhaal

Enkele jaren geleden strafte een vader zijn driejarig dochtertje, omdat zij overbodig gebruik had gemaakt van mooi verguld papier. Geld was er niet in overvloed en hij kon niet verdragen dat zij dit duur papier gebruikte om een cadeautje in te pakken en onder de kerstboom te leggen.
De volgende morgen bracht het kindje het verguld cadeautje naar haar vader en zei:
"Hier, papa, voor jou !"
Met stomheid verslagen en aangegrepen door het voorval, bekloeg de vader zich zijn sterke reactie van de dag voordien. Het dochtertje aanvaardde zijn excuses maar al te graag.
Hij opende de doos, maar ontdekte dat er in de doos helemaal niets inzat. Hij schreeuwde naar haar: "Weet je dan niet dat het heel wreed is om iemand een leeg cadeau te geven, er moet altijd iets in de doos zitten!"
Het meisje kreeg tranen in de ogen en zei: "Maar papa, de doos is niet leeg ik heb haar gevuld met kusjes, enkel voor jou!".
De vader was volledig van de kaart en omarmde zijn dochter, hopende dat zij hem ooit zijn opwindende reactie zou kunnen vergeven.
Enige tijd later, wordt het meisje door een ziekte getroffen en sterft. De vader heeft de doos nog steeds bij zich, dichtbij zijn bed.
Elke keer dat het verdriet de overhand neemt, neemt hij de doos vast en neemt een verbeelde kus uit de doos en herinnert zich aan de liefde dat zijn dochter in het cadeau had gestoken.
Tot slot herinnert ons dit verhaal aan het feit dat iedereen als mens zo een vergulde doos zou moeten bezitten, vol met onvoorwaardelijke liefde en kusjes van onze familie en vrienden.
Bestaat er eigenlijk wel een beter cadeau?

groet wonderke

hoi marie

dankje wel ......fijn om te horen ;-))

groetjes anita

dankje jaco......elke als ik het weer lees he.........krijg ik mieren tietjes hihihihi

xxxxx anita

mieren tietjes???? hihiihihhihhhhhii..... ohhhhhhhh kippevel hahaahhaaaaa!!!!! hehe, jaco het kwartje valt, hahahahhaaha

De Jonckheere Jaco groet U!!!!!

Nou hier dan nog zo'n mooi verhaal :)


OM EENS BIJ STIL TE STAAN, ECHT LEZEN

Een klein lief meisje stond onder een luifel. Ze had juist boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar mama.

Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld.
Het stortregende buiten. Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde te raken,

dat het geen tijd had om de straal wat zachter te zetten.
We stonden allemaal onder deze luifel aan de ingang van de supermarkt. We wachtten, sommigen geduldig, anderen "ge?rriteerd",

omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid.
Haar stem was zo mooi toen ze de hypnotische trance onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten; "Mama, laten we door de regen gaan rennen," zei ze.
"Wat?" Vroeg Mama."Laten we door de regen gaan rennen!" herhaalde ze.
"Nee, lieverd. We wachten dat het wat minder wordt" antwoordde mama.
Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde:"Mama, laten we door de regen gaan rennen."
"We worden doornat als we dat doen," zei mama.
"Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei vanmorgen" zei het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok.
"Vanmorgen? Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?"
Het meisje zei kalmpjes: "Weet je dat niet meer? Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je:
"Als we hier doorheen geraken samen, komen we door alles heen!"
Iedereen was opeens muisstil. Ik zweer dat je niets anders hoorde dan de regen. We stonden allemaal doodstil.

De volgende minuten kwam er niemand en ging er niemand weg.
Mama dacht even na over wat ze zou antwoorden. Sommigen zouden het weglachen of haar voor gek uitmaken.
Sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei. Maar dit was een moment van affirmatie in een kinderleven.
Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en de hoop van het leven.
"Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen rennen. Als het zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat laat worden, wel, dan hadden we
misschien juist een wasbeurt nodig," zei mama. Daar gingen ze.
We stonden daar allemaal te kijken en te glimlachen, toen ze daar vooruit sprongen tussen de auto's door, en jawel, door de plassen.
Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd. Ze werden doornat. Maar ze werden gevolgd door enkele anderen die schreeuwden en lachten als
kinderen onderweg naar hun auto's. En ja, ik ook. Ik rende en werd nat. Ik had ook een wasbeurt nodig.
Omstandigheden of mensen kunnen je geld, je materiele bezittingen en je gezondheid wegnemen.
Maar niemand kan ooit je dierbare herinneringen wegnemen...
Vergeet daarom niet om "tijd" te maken en de gelegenheden te pakken om elke dag herinneringen te maken.
Voor alles en voor elk doel onder de hemel is er een seizoen en een tijd.
Bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten.
Een vriend zond mij deze boodschap om mij te herinneren aan "het" leven en de waarden in het leven...
Samen een glaasje wijn, een frisse pint, een gezellig e BBQ onder buren en vrienden, een terrasje, genietend van de dagdagelijkse dingen,
En beetje humor...
Ik hoop dat je het apprecieerde.
IK HOOP DAT JE STEEDS DE TIJD NEEMT OM DOOR DE REGEN TE RENNEN.
Ze zeggen dat het een minuut duurt om een speciaal persoon te vinden, een uur hen te waarderen, en dag om van hen te houden,

maar een heel leven om hen te vergeten.
Neem de tijd om te leven! Houdt contact met je vrienden, je weet nooit wanneer je elkaar nodig hebt.
Van het "concert des levens" heeft niemand een programma!

Annabel