diep in mijn ik

mijn wolken gondel nam me mee
in slaap roes de wereld rond
zonder ziel , hart of zijn
naar een plek waar alles anders kan zijn

de geur van bloemen
en vers geharkte paden
het bos wat mij omsloot
gaf de rust die ik zocht

tot een stem me aansprak
streng en zonder vrees
en vroeg waarom ik de spiegel meed
en al het mooie achter liet

ik antwoorde stil en verlegen
wees niet bang
ik liet even liggen
alles wat kracht heeft in mij

wilde even lopen
in al mijn kwetsbaarheid
naakt en ongewapend
om mijn zwakste ik te aanschouwen

slechts een glimlach
was mijn winst
want zonder hart en ziel
is er ook geen zijn

waarom dan toch
een wandel in leegte
gewoon de acceptatie
leeg te mogen zijn

nooit heb ik mijn krachten helemaal gelaten
om dat ik ergens een vechter ben
maar hier vond ik mijn antwoord
ik weet nu kwetsbaar hoe sterk ik zonder krachten ben


kuss kirsten