Raamstaren

Een smal middenspijltje van een dubbel venster drukt een diepe groef in mijn gedachten, mijn voorhoofd vormt zich mee. Mijn handen duwen links en rechts tegen het kozijn en het kozijn duwt om het sterkst terug. Alsof mijn gevoel me een keuze aanbiedt zie ik in gedachten aan beide zijden een andere blikveld. Het hoeft niet zo te gaan zoals me links wordt getoond. Een klein afstapje biedt een schaapze weg richting een zeker veldje. Een veldje met sappig gras en waar lieve herder het denken voor je doet. Zonder angst en met vrede, zonder dat je wat vermoedt. Afeschermd met prikkeldraad tegen de boze buitenwereld grazen de schapen met een afwezige blik naar de grond.

Grenzend aan de horizon openbaart zich rechts een onzeker heenkomen. Lopend reik ik er zeker niet...en wat er wacht is mij een raadsel. Misschien wel net zo`n veldje als rechts, of een heden waarin al je naasten, vrienden en geliefden zijn overleden. Wat is daar? Misschien geen herder die het denken voor je doet. Misschien enkel wolfen die je beproeven op je moed. Je weet het niet. Het blijft een grote gok op een wonderlijk heden..alleen hoe er te komen? Ik open voorzichtig mijn ogen. De regen vertroebeld het zicht. Langzaam treed het schijnsel van de straatverlichting tot me door. Uitgeput zweef ik tussen de lakens van mijn bed.