Citeren07.02.20080 likes
Vaderliefde.
Toen je werd geboren was je zo mooi, zo klein
Een zoon en een dochter,het leven was zo fijn
Toen ik even weg ging was alles perfect gewoon
Maar reeds na een half uur ging al de telefoon
Er was iets niet goed,je was niet meer thuis
Mijn kleine meisje lag opeens in het ziekenhuis
Maanden volgden vol met hoop en verdriet
En we zagen het aankomen,beter werd je niet
Op een ochtend sloot je je ogen in mijn armen
Je hield op met mijn hart te verwarmen
Je kon het zware harde leven niet meer aan
We konden niet anders dan je voorgoed te laten gaan
Toch met de jaren bestaat nog steeds dat enorme verdriet
want duidelijk is nu wel,zonder jou kan ik niet
Ik zoek je, ik mis mijn meisje,ik mis mijn kind
Ik kijk om me heen,misschien dat ik haar in een ander vind
Wetend dat niemand haar ooit kan vervangen
maar toch ben ik blind van verlangen
Ik kan nu mijn vaderliefde voor jou niet kwijt
Jou terughalen kan ik niet tot mijn spijt.
Maar misschien is er een meisje op deze aarde
Die mijn vaderliefde weet te schatten op waarde
En zegt, lieverd wees maar een pappa voor mij
Als jij er bent,kom tevoorschijn en maak me blij
Mijn kind,je verliet me zo snel,je stierf veel te vlug
Maar misschien krijg ik ooit een andere dochter terug
Zodat ik door mijn liefde aan haar te geven
Toch een beetje dat vader dochtergevoel kan beleven.
Zou ze er zijn ?
Lieve Chantal,pappa mist je nog elke dag.
------
Chantal kwam als een gezond kindje ter wereld,heel snel,zo snel dat zowel de verloskundige als de gebelde ambulance te laat waren,ik moest het zelf doen.
Alles ging goed,ze huilde,de navelstreng heb ik natuurlijk niet doorgeknipt en Chantal en moeder onder een dikke deken gelegd tot de ambulance kwam.
Ik was de beste verlosser,kreeg een soort van oorkonde,maar ik had wel opgemerkt dat het vruchtwater erg troebel was.
Ze bleek vruchtwater binnen te hebben gekregen en ik moest even weg voor medicatie te halen,niets ergs.
In de apotheek kwam het telefoontje dat ze met spoed naar het ziekenhuis was,vermoedelijk longontsteking.
Daar in het ziekenhuis hebben ze,bleek later,een te dikke buis in haar keel geramd waardoor luchtpijp en slokdarm beschadigd werden.
Dit verklaarde later waarom ze haar niet stabiel kregen.
Na een paar uur konden ze de situatie niet meer aan en werd Chantal met spoed in een helicopter over gebracht naar Amsterdam.
Daar sta je dan in Leiden.
Terwijl de heli nog onderweg was kregen we het bericht dat het nog slechter ging,een politiewagen heeft ons toen met gillende sirenes ook naar amsterdam gebracht.
Daar hadden ze een nieuwe,kleinere buis aangebracht die ( bleek later puur toevallig) net voorbij het gat zat.
Er kwam eindelijk lucht in haar longetjes maar ze konden niet onderzoeken wat er mis was omdat ze gelijk onstabiel werd.
Ze zou de nacht niet halen,maar ze was dapper en vocht voor haar leventje.
Na een week was ze sterk genoeg voor onderzoek.
Daar kwam het gat tevoorschijn,wat aanvankelijk werd gebracht als een aangeboren afwijking.
Omdat het gat zo laag zat was beademing heel moeilijk en men besloot om haar aan een hart/long machine te liggen zodat het gat geopereerd kon worden.
In eerste instantie lukte dit,er lekte wel zuurstof weg maar het gat was voor 90% dicht.
Toen kwam er littekenweefsel waardoor ademhalen erg moeilijk werd en dit weer moest gebeuren via een piepklein buisje.
Besloten werd een kunstmatige luchtpijp aan te brengen maar die operatie mislukte,het gat zat zo laag dat eigenlijk gelijk de longen begonnen en daar kun je niets aan vast zetten.
Ze hebben haar eigen luchtpijp toen om een plastic pijpje genaaid met het idee later als ze voldoende gegroeid was het gat alsnog te dichten.
Door dat pijpje heen moest ook nog een beademingsbuis en het geheel was zo klein dat ze gewoon niet genoeg lucht kreeg.
Op een gegeven moment weigerde ik verdere behandelingen,ik wilde eerst zien hoe de hersenen waren,maar voor een scan was ze niet stabiel genoeg.
Omdat het ziekenhuis niet wilde meewerken hebben wij haar op eigen kosten en initiatief laten overplaatsen naar een ander ziekenhuis waar ze haar gelijk in de ct scan plaatsten.
Er was geen hersenweefsel meer,alles was afgestorven,behalve het deel dat de ademhaling en hart aansturing regelde.
Ze was doof, blind,reageerde niet meer op pijnprikkels,waar hersenen moesten zijn was een zwart gat.
De schade was enorm.
Geen dokter wilde nog verder behandelen.
Uiteindelijk werd ze bij ons in een kamertje gebracht,zonder buisjes.
Ze hadden haar helemaal in coma gebracht.
Ik mocht haar in mijn armen houden en toen werd de laatste apparatuur uitgezet.
Opeens,het zal een reflex zijn,opende ze haar ogen,heel even keek ze me aan.
Alsof ze wilde zeggen,pappa het is goed.
Daarna overleed ze,na 3 maanden te hebben gevochten.
Pas veel later hoorden we dat het dus gekomen was door die buis.
Schadevergoeding,bladiebla heb ik geweigerd.
Geld verdienen over de rug van je overleden kind,waar moet je het aan uitgeven ?
Degene die de buis aangebracht had bleek een verpleegster in opleiding te zijn.
Ik heb haar ontmoet en we hebben er samen om gehuild,zijn samen ook op het grafje geweest.
Ik heb besloten haar niet te laten vervolgen,ze greep in toen het heel kritiek was en ook al had ze dat niet mogen doen,het alternatief was dat mijn dochter gelijk al was overleden.
Elke maandag,nu al 20 jaar,ga ik naar mijn dochter.
Dan bezoek ik ook het graf van mijn grootste vriend: mijn vader.
Maar nu is er aan de overkant een gezin komen wonen met een heel klein blond meisje.
En sindsdien heb ik het er gewoon heel moeilijk mee...
Ik kan gewoon even niet op de chat zijn,ik hoop dat jullie me niet vergeten,ik moet hier uit zien te komen en na 20 jaar hulp zoeken om alles te verwerken.
Liefs,
Nick.
Toen je werd geboren was je zo mooi, zo klein
Een zoon en een dochter,het leven was zo fijn
Toen ik even weg ging was alles perfect gewoon
Maar reeds na een half uur ging al de telefoon
Er was iets niet goed,je was niet meer thuis
Mijn kleine meisje lag opeens in het ziekenhuis
Maanden volgden vol met hoop en verdriet
En we zagen het aankomen,beter werd je niet
Op een ochtend sloot je je ogen in mijn armen
Je hield op met mijn hart te verwarmen
Je kon het zware harde leven niet meer aan
We konden niet anders dan je voorgoed te laten gaan
Toch met de jaren bestaat nog steeds dat enorme verdriet
want duidelijk is nu wel,zonder jou kan ik niet
Ik zoek je, ik mis mijn meisje,ik mis mijn kind
Ik kijk om me heen,misschien dat ik haar in een ander vind
Wetend dat niemand haar ooit kan vervangen
maar toch ben ik blind van verlangen
Ik kan nu mijn vaderliefde voor jou niet kwijt
Jou terughalen kan ik niet tot mijn spijt.
Maar misschien is er een meisje op deze aarde
Die mijn vaderliefde weet te schatten op waarde
En zegt, lieverd wees maar een pappa voor mij
Als jij er bent,kom tevoorschijn en maak me blij
Mijn kind,je verliet me zo snel,je stierf veel te vlug
Maar misschien krijg ik ooit een andere dochter terug
Zodat ik door mijn liefde aan haar te geven
Toch een beetje dat vader dochtergevoel kan beleven.
Zou ze er zijn ?
Lieve Chantal,pappa mist je nog elke dag.
------
Chantal kwam als een gezond kindje ter wereld,heel snel,zo snel dat zowel de verloskundige als de gebelde ambulance te laat waren,ik moest het zelf doen.
Alles ging goed,ze huilde,de navelstreng heb ik natuurlijk niet doorgeknipt en Chantal en moeder onder een dikke deken gelegd tot de ambulance kwam.
Ik was de beste verlosser,kreeg een soort van oorkonde,maar ik had wel opgemerkt dat het vruchtwater erg troebel was.
Ze bleek vruchtwater binnen te hebben gekregen en ik moest even weg voor medicatie te halen,niets ergs.
In de apotheek kwam het telefoontje dat ze met spoed naar het ziekenhuis was,vermoedelijk longontsteking.
Daar in het ziekenhuis hebben ze,bleek later,een te dikke buis in haar keel geramd waardoor luchtpijp en slokdarm beschadigd werden.
Dit verklaarde later waarom ze haar niet stabiel kregen.
Na een paar uur konden ze de situatie niet meer aan en werd Chantal met spoed in een helicopter over gebracht naar Amsterdam.
Daar sta je dan in Leiden.
Terwijl de heli nog onderweg was kregen we het bericht dat het nog slechter ging,een politiewagen heeft ons toen met gillende sirenes ook naar amsterdam gebracht.
Daar hadden ze een nieuwe,kleinere buis aangebracht die ( bleek later puur toevallig) net voorbij het gat zat.
Er kwam eindelijk lucht in haar longetjes maar ze konden niet onderzoeken wat er mis was omdat ze gelijk onstabiel werd.
Ze zou de nacht niet halen,maar ze was dapper en vocht voor haar leventje.
Na een week was ze sterk genoeg voor onderzoek.
Daar kwam het gat tevoorschijn,wat aanvankelijk werd gebracht als een aangeboren afwijking.
Omdat het gat zo laag zat was beademing heel moeilijk en men besloot om haar aan een hart/long machine te liggen zodat het gat geopereerd kon worden.
In eerste instantie lukte dit,er lekte wel zuurstof weg maar het gat was voor 90% dicht.
Toen kwam er littekenweefsel waardoor ademhalen erg moeilijk werd en dit weer moest gebeuren via een piepklein buisje.
Besloten werd een kunstmatige luchtpijp aan te brengen maar die operatie mislukte,het gat zat zo laag dat eigenlijk gelijk de longen begonnen en daar kun je niets aan vast zetten.
Ze hebben haar eigen luchtpijp toen om een plastic pijpje genaaid met het idee later als ze voldoende gegroeid was het gat alsnog te dichten.
Door dat pijpje heen moest ook nog een beademingsbuis en het geheel was zo klein dat ze gewoon niet genoeg lucht kreeg.
Op een gegeven moment weigerde ik verdere behandelingen,ik wilde eerst zien hoe de hersenen waren,maar voor een scan was ze niet stabiel genoeg.
Omdat het ziekenhuis niet wilde meewerken hebben wij haar op eigen kosten en initiatief laten overplaatsen naar een ander ziekenhuis waar ze haar gelijk in de ct scan plaatsten.
Er was geen hersenweefsel meer,alles was afgestorven,behalve het deel dat de ademhaling en hart aansturing regelde.
Ze was doof, blind,reageerde niet meer op pijnprikkels,waar hersenen moesten zijn was een zwart gat.
De schade was enorm.
Geen dokter wilde nog verder behandelen.
Uiteindelijk werd ze bij ons in een kamertje gebracht,zonder buisjes.
Ze hadden haar helemaal in coma gebracht.
Ik mocht haar in mijn armen houden en toen werd de laatste apparatuur uitgezet.
Opeens,het zal een reflex zijn,opende ze haar ogen,heel even keek ze me aan.
Alsof ze wilde zeggen,pappa het is goed.
Daarna overleed ze,na 3 maanden te hebben gevochten.
Pas veel later hoorden we dat het dus gekomen was door die buis.
Schadevergoeding,bladiebla heb ik geweigerd.
Geld verdienen over de rug van je overleden kind,waar moet je het aan uitgeven ?
Degene die de buis aangebracht had bleek een verpleegster in opleiding te zijn.
Ik heb haar ontmoet en we hebben er samen om gehuild,zijn samen ook op het grafje geweest.
Ik heb besloten haar niet te laten vervolgen,ze greep in toen het heel kritiek was en ook al had ze dat niet mogen doen,het alternatief was dat mijn dochter gelijk al was overleden.
Elke maandag,nu al 20 jaar,ga ik naar mijn dochter.
Dan bezoek ik ook het graf van mijn grootste vriend: mijn vader.
Maar nu is er aan de overkant een gezin komen wonen met een heel klein blond meisje.
En sindsdien heb ik het er gewoon heel moeilijk mee...
Ik kan gewoon even niet op de chat zijn,ik hoop dat jullie me niet vergeten,ik moet hier uit zien te komen en na 20 jaar hulp zoeken om alles te verwerken.
Liefs,
Nick.
