Onze wereld bestaat niet meer

Onze wereld bestaat niet meer

Ik sluit de voordeur van een vreemd huis weer
De wereld van voor vandaag bestaat niet meer
Ik sta met mijn rug tegen die deur
Met de sleutels nog in mijn hand

Kijk om me heen en ruik een bekende geur
spullen op de grond, foto’s aan een wand
In de loop de jaren verzameld door een stel
Vanuit mijn verdoofdheid kijk ik toe
Verwacht nog steeds het geluid van de deurbel
Wetend dat die niet zal slaan – ik ben zo moe
Kan misschien veel beter zo gaan slapen
Ik heb tranen, van het huilen en van het gapen

Ik loop naar de keuken voor een glas water
In gedachten ben ik niet nog niet alleen
Even voelt het als vroeger, maar het wordt later
Onze huiskat loopt spinnend om me heen

Uit de koelkast pak ik wat melk en kaas
Wat jij gisteren nog vers erin hebt gezet
Bij het drinken blijf ik de tranen niet de baas
Ik knoei maar niemand die daar nu op let
Ik ga naar boven en zie jouw sloffen bij de trap
Ik schiet vol, het lijkt wel een zieke grap
Je kleding hangt nog over een stoel
Niemand zal snappen hoe ik me nu voel

Nooit geweten dat het zo snel over kon zijn
Ik streel je nachthemd, die voelde altijd zo fijn
Vanaf nu is er alleen nog “ik” en nooit meer “ons”
Ik lig, mijn hart verzwakt bij elke bons

Ik ga slapen en hoop nooit meer te ontwaken

Zyx, 21-2-07 22:40

He lieve Toska, het gaat niet over mij Het gaat vaak zo bij mij dat als ik iets in mn hoofd heb ik ga schrijven, zonder dat ik weet waar het op uitloopt, in dit geval werd het dit gedicht. Dikke knuffel en een kusje,
Ronnie