Citeren14.02.20070 likes
Kruispunt der totale verwarring
Supersnel vloog ik overal tussendoor
Niemand kon mij iets doen – alles liep goed
Ik barste van zelfvertrouwen en wist waar ik heen zou gaan, hoe alles lopen zou
Langzaam verloor ik mijn concentratie, slingerde, botste af en toe tegen de wand.
Alle geluiden om me heen zwakken af, het werd zwart voor mijn ogen
Om daarna hard schurend en schuddend tegen een blok tot stilstand te komen
Alles was weg, eindeloos veel niets en nog veel minder dan dat. Geen omgeving. Geen ik. Geen toekomst, zelfs geen heden. Pauze.
Alsof ik in een bak warm water zit, helemaal ondergedompeld, geluiden ver weg, maar aanwezig. Stemmen, beweging en vlekken van licht. Het gevoel van tussen wakker en slaap in een vertrouwd warm bed.
Langzaam komt alles terug. Eerst het gevoel, dan het geluid – eerst een zachte hoge toon in mijn oor – dan aanzwellend lawaai. Er zijn veel pratende mensen, maar ik versta er geen. Als laatste het zicht. Ik sta midden op een druk kruispunt. Paden komen en gaan van alle kanten, mensen lopen kris kras door elkaar en overleggen druk. Ik draai om mijn as en al snel verlies ik mijn oriëntatie, maar weet waar ik ben: dit is een keuzemoment in mijn leven, een waarvan je er maar enkele tegenkomt. Welke kant zal ik opgaan? Is dat pad een terugweg? Hoe ga ik vooruit en voorkom ik dat ik dezelfde fouten maak? “Hallo? Meneer kunt u zeggen wat na dat pad komt?” Vraag ik iemand, en nog een en een vrouw. Het lijkt alsof niemand me ziet staan, sterker, het lijkt alsof niemand elkaar ziet en tegelijkertijd wel. Daarom wordt er zoveel gekletst, iedereen kan zien, maar niemand kan gezien worden. Daarom moet ieder het voor zichzelf uitzoeken.
Nu ben ik onzeker. Mijn leven licht op zijn gat. Ik moet goed om me heen kijken naar wat ik kan en hoe het kan gaan. Maar ik weet dat over een poosje, al weet ik niet hoelang dat duurt, ik weer weet hoe het moet, wat ik moet en waarheen. Tot dan blijf ik rustig rondlopen op dat kruispunt, de stromen mensen in ogenschouw nemend ben ik nu eigenlijk best tevreden: er zijn er meer als mij en ik sta er niet alleen voor, dat doet me goed en maakt me rustig.
Zyx 14-02-2007, 15:16
Supersnel vloog ik overal tussendoor
Niemand kon mij iets doen – alles liep goed
Ik barste van zelfvertrouwen en wist waar ik heen zou gaan, hoe alles lopen zou
Langzaam verloor ik mijn concentratie, slingerde, botste af en toe tegen de wand.
Alle geluiden om me heen zwakken af, het werd zwart voor mijn ogen
Om daarna hard schurend en schuddend tegen een blok tot stilstand te komen
Alles was weg, eindeloos veel niets en nog veel minder dan dat. Geen omgeving. Geen ik. Geen toekomst, zelfs geen heden. Pauze.
Alsof ik in een bak warm water zit, helemaal ondergedompeld, geluiden ver weg, maar aanwezig. Stemmen, beweging en vlekken van licht. Het gevoel van tussen wakker en slaap in een vertrouwd warm bed.
Langzaam komt alles terug. Eerst het gevoel, dan het geluid – eerst een zachte hoge toon in mijn oor – dan aanzwellend lawaai. Er zijn veel pratende mensen, maar ik versta er geen. Als laatste het zicht. Ik sta midden op een druk kruispunt. Paden komen en gaan van alle kanten, mensen lopen kris kras door elkaar en overleggen druk. Ik draai om mijn as en al snel verlies ik mijn oriëntatie, maar weet waar ik ben: dit is een keuzemoment in mijn leven, een waarvan je er maar enkele tegenkomt. Welke kant zal ik opgaan? Is dat pad een terugweg? Hoe ga ik vooruit en voorkom ik dat ik dezelfde fouten maak? “Hallo? Meneer kunt u zeggen wat na dat pad komt?” Vraag ik iemand, en nog een en een vrouw. Het lijkt alsof niemand me ziet staan, sterker, het lijkt alsof niemand elkaar ziet en tegelijkertijd wel. Daarom wordt er zoveel gekletst, iedereen kan zien, maar niemand kan gezien worden. Daarom moet ieder het voor zichzelf uitzoeken.
Nu ben ik onzeker. Mijn leven licht op zijn gat. Ik moet goed om me heen kijken naar wat ik kan en hoe het kan gaan. Maar ik weet dat over een poosje, al weet ik niet hoelang dat duurt, ik weer weet hoe het moet, wat ik moet en waarheen. Tot dan blijf ik rustig rondlopen op dat kruispunt, de stromen mensen in ogenschouw nemend ben ik nu eigenlijk best tevreden: er zijn er meer als mij en ik sta er niet alleen voor, dat doet me goed en maakt me rustig.
Zyx 14-02-2007, 15:16