Het was een rustige herfstdag.
De voorraad in de ijskast was danig geslonken na een periode van storm en regen waarin ik nauwelijks buiten was geweest.
Het waterige zonnetje en het hongerige gevoel in de ijskast inspireerde mij de voetstappen richting supermarkt te zetten.
Nu de grootgrutters erachter zijn gekomen dat winkelwagentjes ook zonder muntje in de gleuf terugkeren op het nest, is het paniekerig zoeken naar een passend geldstukje gelukkig ook alweer geschiedenis.
Met een glimlach achter de baard bedacht ik me dat ik al heel wat heb zien veranderen in de levensmiddelenhandel.
De eerste supermarkten met mandjes nog, koopzegeltjes... snoepje van de week. Nee, dat laatste was niet de kassière, maar een klein speeltje dat bij besteding van een bepaald bedrag aan klanten werd gegeven.
Al mijmerend vergaarde ik allerhande eetbare objecten in mijn karretje.
Wel grappig dat de winkelmandjes weer terug zijn, nu op wieltjes zodat je er zo mooi over kan struikelen, opletten dus!
Zo denkend pakte ik het laatste net sinaasappels uit het schap.
Maar in plaats van in het winkelwagentje te belanden bleef het fruit halverwege in de lucht hangen.
Een mevrouw staarde me verbaasd aan terwijl ze net als ik een van de sinaasappels vasthield.
Ik staarde terug.
"Pardon, mevrouw.. eh sorry, ik zag u niet en eh.. ziet u, eh het is voor mijn ontbijt en... nou sorry, ik denk dat u eerst was."
De vrouw in kwestie, die er best leuk uitzag viel me ineens op, begon ook iets te mompelen over een ontbijt.
Terwijl ineens de kleur van bloedsinaasappels op haar wangen verscheen, vroeg ze of ik 's morgens ook wel een croissantje lustte bij het ontbijt, en een kopje thee.. beschuitje met jam misschien?
De del!
Woedend liet ik de sinaasappels los, greep ik een netje met citroenen en snelde naar de kassa's alwaar het snoepje van de week mijn betaling in ontvangst nam.
ik hou namelijk helemaal niet van een zoet ontbijt.