Citeren20.03.20100 likes
We worden al van jongs af aan beïnvloed door de wereld om ons heen en door de mensen waar we mee in contact komen. Vaak kan de vorming van je diepste zelf een pijnlijk proces zijn, maar we moeten er allemaal doorheen.
Beetje bij beetje leren we te buigen als we gevormd worden tot de persoon zoals anderen die willen zien.
Beetje bij beetje leren we te laten zien want anderen willen zien en zetten we delen van onszelf opzij die anderen niet in ons lijken te willen erkennen.
Deze delen zijn niet altijd slecht, maar anderen lijken er niet mee om te kunnen gaan.
Als in een grote show, leren we de sociale vaardigheden van het leven.
Zo gaat dat... we maken spelonken binnenin ons.
Zo gaat dat, we leren anderen te behagen... en we leren hoe we aandacht krijgen.
We beginnen een persoon te weven.
Als we door het leven speculeren, gaat het proces door.
We zijn constant gedwongen naar de verwachtingen van anderen te handelen.
We zijn ingedeeld in hun kleine hokjes, waardoor zij zich veilig en tevreden voelen.
Soms doen we dit ook zelf, maar vaker wel dan niet komt dat door ons verlangen en onze behoefte om geaccepteerd te worden... nodig te zijn... lief gevonden te worden... en dus buigen we en we weven en blijven in ons kringetje ronddraaien omwille van het er bij willen horen en anderen blij maken...
We leren, zelfs al houden we het meest van met rood kleuren in ons kleurboek, dat iedereen blauw neemt, dus leggen we ons rode potlood neer en pakken een blauwe.
We vinden het misschien geen leuk spel dat er op de speelplaats gespeelt wordt, maar het is de enige manier om deel van de groep te worden, dus doen we mee.
Het weven van je persoon is heel complex.
We bevinden ons in het weefgetouw van het leven en we tollen rond en draaien en buigen.
Het tapijt wordt gewoven met de vezels van onze ziel en geest.
Soms denken we te barsten als we onszelf niet uitten, maar vaker wel dan niet houden we ons in.
Dan op een dag... merken we hoe strakgewoven we zijn.
We merken dat al die gevoelens binnenin ons echt van ons zijn, en ze willen er uit... zich laten gelden.
Als we ons dit realiseren krijgen we het gevoel onszelf verloren te hebben... het gevoel ingekapseld te zijn... het gevoel dat het onmogelijk is je dromen te realiseren.
Zelfs als volwassene leggen we ons rode potlood weg en kleuren de wereld blauw.
Er komt een tijd dat we onszelf naar buiten laten komen. Sommigen kunnen dit doen op een manier die acceptabel is voor hun omgeving.
Anderen zijn niet zo gelukkig.
Maar snel leren we, dat als we onszelf niet naar buiten laten komen... als we onze dromen niet proberen te verwezelijken, dat we zullen buigen tot we breken en er niets dan splinters van onszelf overblijven.
En dat gebeurt het... we beginnen te zeggen wat we voelen... we beginnen de liedjes te zingen waar we altijd al van hielden. We beginnen te dansen op de muziek van ons hart.
We vinden onszelf rekkend, hardop dromend, draaiend, wervelend in geluk, omdat de dag gekomen is dat we onszelf hebben bevrijd van andermans verwachtingen.
De dag komt waarop we eindelijk kunnen zeggen "maar dat ben ik niet... dat ben jij".
Als dat gebeurt zingen we het hardst.
Op die dag vinden we ons rode kleurpotlood en neemt de hele wereld een andere kleur aan.
We zijn bevrijd.
En die andere kleur heet
GELUK.
Beetje bij beetje leren we te buigen als we gevormd worden tot de persoon zoals anderen die willen zien.
Beetje bij beetje leren we te laten zien want anderen willen zien en zetten we delen van onszelf opzij die anderen niet in ons lijken te willen erkennen.
Deze delen zijn niet altijd slecht, maar anderen lijken er niet mee om te kunnen gaan.
Als in een grote show, leren we de sociale vaardigheden van het leven.
Zo gaat dat... we maken spelonken binnenin ons.
Zo gaat dat, we leren anderen te behagen... en we leren hoe we aandacht krijgen.
We beginnen een persoon te weven.
Als we door het leven speculeren, gaat het proces door.
We zijn constant gedwongen naar de verwachtingen van anderen te handelen.
We zijn ingedeeld in hun kleine hokjes, waardoor zij zich veilig en tevreden voelen.
Soms doen we dit ook zelf, maar vaker wel dan niet komt dat door ons verlangen en onze behoefte om geaccepteerd te worden... nodig te zijn... lief gevonden te worden... en dus buigen we en we weven en blijven in ons kringetje ronddraaien omwille van het er bij willen horen en anderen blij maken...
We leren, zelfs al houden we het meest van met rood kleuren in ons kleurboek, dat iedereen blauw neemt, dus leggen we ons rode potlood neer en pakken een blauwe.
We vinden het misschien geen leuk spel dat er op de speelplaats gespeelt wordt, maar het is de enige manier om deel van de groep te worden, dus doen we mee.
Het weven van je persoon is heel complex.
We bevinden ons in het weefgetouw van het leven en we tollen rond en draaien en buigen.
Het tapijt wordt gewoven met de vezels van onze ziel en geest.
Soms denken we te barsten als we onszelf niet uitten, maar vaker wel dan niet houden we ons in.
Dan op een dag... merken we hoe strakgewoven we zijn.
We merken dat al die gevoelens binnenin ons echt van ons zijn, en ze willen er uit... zich laten gelden.
Als we ons dit realiseren krijgen we het gevoel onszelf verloren te hebben... het gevoel ingekapseld te zijn... het gevoel dat het onmogelijk is je dromen te realiseren.
Zelfs als volwassene leggen we ons rode potlood weg en kleuren de wereld blauw.
Er komt een tijd dat we onszelf naar buiten laten komen. Sommigen kunnen dit doen op een manier die acceptabel is voor hun omgeving.
Anderen zijn niet zo gelukkig.
Maar snel leren we, dat als we onszelf niet naar buiten laten komen... als we onze dromen niet proberen te verwezelijken, dat we zullen buigen tot we breken en er niets dan splinters van onszelf overblijven.
En dat gebeurt het... we beginnen te zeggen wat we voelen... we beginnen de liedjes te zingen waar we altijd al van hielden. We beginnen te dansen op de muziek van ons hart.
We vinden onszelf rekkend, hardop dromend, draaiend, wervelend in geluk, omdat de dag gekomen is dat we onszelf hebben bevrijd van andermans verwachtingen.
De dag komt waarop we eindelijk kunnen zeggen "maar dat ben ik niet... dat ben jij".
Als dat gebeurt zingen we het hardst.
Op die dag vinden we ons rode kleurpotlood en neemt de hele wereld een andere kleur aan.
We zijn bevrijd.
En die andere kleur heet
GELUK.