En in mijn hoofd klinkt: "wij zullen doorgaan" (Ramses Shaffie oid)

Ik zweef, ik voel me heerlijk, de zon schijnt op mijn bol. Het was goed wat ik net heb gedaan, goed zo, het wordt er allemaal beter op. Mijn ogen zijn dicht en ik voel me alsof in een warm bad. Rustig. Stil. Om er als herboren uit te kunnen stappen.
Het koelt af..in de verte hoor ik wind suizen..ja ik hoor het nu duidelijk. Mijn shirt wappert met mijn haar om het hardst. Mijn armen en benen zijn gespreid. Ik probeer mijn ogen te openen maar de snijdende wind staat dat nauwelijks toe. Wel zie ik groen. Weide. De grond. Het kan niet lang meer duren, ik zie al details, huisjes, dieren. Nog drie seconden denk ik..twee..een..

Waarom ben ik nu niet dood? Mijn ledematen nog steeds spreidend, open ik mijn ogen.. ik leviteer zo kort boven de grond, opdat ik het gras en natte zand kan ruiken. Ik wil niet dood, daarom ben ik het niet. Ik heb me nu wakker geschud, opnieuw. Langzaam gaat mijn reis terug omhoog, terug naar het punt vanwaar ik zojuist gesprongen ben. Terug op die richel, waar ik vaker op heb staan wankelen. Ik sta. Draai me om en loop er definitief van weg. Ik wil weer leven, al is dat het laatste wat ik nog doe!
Ronnie - 16-11-2006

en bedankt zzzzz pffff zit al de hele dag in me hoofd jouw schuld