Iedereen om me heen is besmet met hetzelfde virus,maar alles is kerngezond als niemand weet wat echt ziek is.
't Stemt me verdrietig,de ruines die ik schets,de verwoesting en alle liefde die ik voor haar heb.
't Doet me zeer dat me woorden geen verschil maken en zo ik vaak niet verder kom dan slecht een hopeloze schreeuw maken.
't Zijn die momenten die me stil maken, me doen beseffen dat in mijzelf het antwoord ligt op veel vragen.
En ma,ik hou van je, en zal de tijden nooit vergeten dat je er voor me was en dat ik kon bouwen op je.
Elke nachtkus die je me voor het slapen gaf en elke wijsheid die je vol overtuiging uitsprak,als dat geduld een schone zaak is.
En dat de eerste,van het fundament sterk gebouwd moet worden,om na de storm de zon weer te mogen aanschouwen in volle glorie.
En je had geen scherpere voorspelling kunnen maken,want de sterren schijnen nu zo helder, dat ik ze kan aanraken.
Totaal ontredderd,versterkt door de onmacht,terwijl alle doomscenario's zich afspelen door m'n hoofd.
Loodzwaar de stappen, m'n voeten verankeren zich in de grond,alsof ze al weten wat er hun staat te wachten.
M'n Moeder,altijd sterk,altijd scherp van geest,het meest geliefd,dus ook het meest gevreesd.
Maar wat je niet doodt,maakt je sterker,ik blijf het zeggen
die momenten dat je hoopt,maar weet dat je hoop alleen maar schade aanricht,als een zinkend schip voor de kustlijn.
Onderweg naar huis,terug in de tijd,verzonken in gedachten,we praten niet zoveel, dus je moet weten dat deze geschreven staan op de wanden van de gangen van m'n ziel.
Gevoel,liefde,'t lof,de pijn,de vloek,de overvloed en al haar situaties,verbindt ons,als broeders in de strijd tegen onszelf.
Man, er is veel gaande in de wereld, shit is complex. Maar toch, ervaar ik het soms,als heel simpel.En dat zijn vaak van die momenten,dat jij bij me bent.
Jij doet me beseffen,dat hoe klein je ook bent,je altijd moet blijven vechten...